Aragorn II Elessar
Aragorn to jeden z głównych bohaterów trylogii "Władca Pierścieni" autorstwa Tolkiena. Wykreowany został na idealnego i prawego rycerza oraz wzorowego władcę. Moim zdaniem Aragorn posiada również wiele cech i przymiotów czyniących go godnym miana Mandalora, a tym samym Mandalorianina.
Aragorn był potomkiem królewskiej linii Dúnedainów. W jego żyłach płynęła krew 3 ras: ludzi, elfów i Majarów. Po śmierci swojego ojca wychowywał się w elfim mieście Rivendell, pod opieką Elronda. Ze względu na to, iż był ostatnim potomkiem królewskiej linii Dúnedainów, ukrywano jego prawdziwe pochodzenie do momentu, kiedy ukończył 20 lat, stając się tym samym pełnoletni. Po dowiedzeniu się o swoim pochodzeniu, Aragorn rozpoczął 70-letnią wędrówkę po Śródziemiu, podczas której walczył ze sługami Saurona. Podczas swoich podróży zwiedził Śródziemie wzdłuż i wszerz i bardzo przysłużył się władcom Rohanu i Gondoru. Aragorn trzymał swoje pochodzenie w tajemnicy, zdradzając je jedynie garstce zaufanych osób. W trakcie swoich podróży zaprzyjaźnił się z czarodziejem Gandalfem. W wieku 49 lat poprosił Elronda o rękę jego córki Arweny, ten zgodził się na to pod warunkiem, że Aragorn odzyska swoje dziedzictwo i zostanie królem Gondoru i Arnoru.
Podczas Wojny o Pierścień, Aragorn został członkiem Drużyny Pierścienia, mającej zniszczyć Jedyny Pierścień (źródło mocy upadłego Majara Saurona) w ogniu Góry Przeznaczenia w Mordorze. Po śmierci Gandalfa w kopalniach Morii został przewodnikiem drużyny. Niedaleko starej gondorskiej strażnicy Amon Hen drużyna została zaatakowana przez orków czarodzieja Sarumana, który chciał przejąć pierścień dla siebie. Drużyna rozdzieliła się wtedy. Aragorn wraz z elfem Legolasem i krasnoludem Gimlim, pochowali poległego członka drużyny Boromira, a następnie ruszyli w pościg za orkami, którzy porwali dwóch innych członków drużyny - hobbitów Merrego i Pipina. Tym samym Aragorn uszanował wolę Froda, Powiernika Pierścienia, który postanowił kontynuować samodzielnie wędrówkę do Mordoru (do Froda dołączył jego przyjaciel Samwise). Aragorn wraz Gimlim i Legolasem dotarli w ślad za orkami do Rohanu gdzie spotkali odrodzonego czarodzieja Gandalfa, który poinformował ich, że hobbici są bezpieczni. Następnie we czwórkę udali się na dwór króla Rohanu, Theodena, gdzie Gandalf wyzwolił go spod wpływu Sarumana. Następnie wzięli udział w wojnie z Sarumanem, gdzie Aragorn zasłużył się podczas obrony Rogatego Grodu. Po pokonaniu Sarumana, Aragorn i jego towarzysze zaczęli się przygotowywać do wojny z samym Sauronem, który najechał Gondor. Aragorna wsparli wtedy jego współplemieńcy Dúnedainowie. Aragorn, Dúnedainowie, Legolas i Gimli odłączyli się od sił Rohanu idących na pomoc Gondorowi, by przejść Ścieżką Umarłych. Tam Aragorn, wykorzystując swoje pochodzenie, zmusił do wypełnienia przysięgi upiory ludzi z gór, którzy kiedyś zdradzili jego przodka Isildura. Wraz z armią umarłych przepędził wiernych Sauronowi korsarzy z południowego Gondoru, po czym zwolnił umarłych z ich przysięgi. Po wyzwoleniu południowego Gondoru, Aragorn zebrał stamtąd żołnierzy i ochotników i ruszył na odsiecz oblężonej stolicy Gondoru. Nadejście posiłków pod wodzą Aragorna zmieniło losy bitwy i mimo duży strat armia Saurona została pokonana. Chcąc wywabić siły Saurona z Mordoru, by Frodo mógł zniszczyć pierścień, Aragorn poprowadził niedobitki sił Gondoru i Rohanu do samobójczego ataku na wrota Mordoru. W decydującym momencie bitwy armia Aragorna została wsparta przez ogromne orły, a Frodo zniszczył pierścień, unicestwiając Saurona. Po zakończonej wojnie Aragorn został królem Gondoru i Arnoru na północy, który przez wiele lat musiał podnosić z ruin, ożenił się również z Arweną. Przez następne lata Aragorn odbudowywał zniszczone wojną i latami zaniedbania królestwo, a także toczył okazjonalne wojny z dawnymi sługami Saurona. Okres jego rządów zapisał się jako okres złotej ery nie tylko dla jego ludu, ale również dla innych sprzymierzonych z nim ras i królestw.
Aragorn jest wzorem wojownika i wodza dbającego o swój lud. To, jak wyciągnął swój lud z kryzysu prowadzącego do zagłady, przypomina działania Agi Awauda, który również w trudnej chwili zjednoczył i odbudował chwałę swoich Mandalorian.
Jak się ma postępowanie i charakter Aragorna do Resol’nare?
1. Noszenie zbroi - Aragorn częściej nosi lekki strój Dúnedaina niż pełną zbroję, jednak podczas bitew i później jako król nosił zbroję.
2. Mówienie w Mando’a - z oczywistych względów nie, ale jeśli przyjmiemy to jako kultywowanie własnej, specyficznej kultury to jak najbardziej tak. Aragorn kultywował tradycję i zwyczaje swoich przodków, a jego działania pozwoliły na odbudowę upadającej kultury Dúnedainów.
3. Bronienie siebie i rodziny - zdecydowanie tak. Aragorn jest jednym z najpotężniejszych wojowników Śródziemia i z pewnością nie należy do pacyfistów, co udowodnił nie raz, chwytając za broń w obronie siebie i swoich przyjaciół.
4. Wychowanie dzieci na Mandalorian - niewiele wiadomo o Eldarionie, synu Aragorna oraz jego córkach. Jednak z ogromnym prawdopodobieństwem możemy założyć, że nie zaniedbał ich wychowania i poszli oni w jego ślady (szczególnie Eldarion).
5. Wywiązywanie się z obowiązków wobec klanu - zdecydowanie tak. Aragorn, mimo że walczył o całe Śródziemie to w pierwszej kolejności po wojnie zadbał o dobro swojego ludu, przywracając im dawną chwałę i czyniąc z nich największą potęgę w Śródziemiu.
6. Stawienie się na wezwanie u boku Mandalora - w zasadzie to Aragorna trzeba by uznać za Mandalora, a jako Mandalor spisywał się znakomicie i jak już mówiłem, widzę w nim duże podobieństwo do Agi Awauda.
autor: Marik |
